Περνώντας τα χρόνια όλα αυτά άλλαξαν βέβαια, ο Στέφανος μεγάλωσε, μαζί κι εμείς βέβαια, η μια κάλτσα έγινε δυο, τα σκυλιά δεν τον ακολουθούν πια και το μπαλάκι του τένις εξαφανίστηκε!

Έμενε και μένει πάντα στην Παλιά Κοκκινιά, σε μισογκρεμισμένα σπίτια.
Πάντα ανενόχλητος.

Δεν πείραξε ποτέ κανέναν!

Και όταν του έδινες ''για μια μπύρα'', η χαρά στο πρόσωπό του δεν μπορούσε να περιγραφεί.

Όταν ήμασταν μικροί μας φάνταζε σαν ξωτικό, καθώς δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τον τρόπο ζωής του.

Μεγαλώνοντας όμως και γνωρίζοντας τον κόσμο, όλοι μας καταλάβαμε τους λόγους που ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ζει όπως οΣτέφανος!

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι Πειραιώτες τον έχουν συναντήσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους!

Αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές του Πειραιά, μαζί με τον Βασιλάκη από το Πασαλιμάνι και το Βεάκειο!

Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε μαζί του, τον αγαπάμε και τον προσέχουμε, μιας και πλέον ο Στέφανος είναι ένας ξεχωριστός παππούς, αποτελώντας πάντα μια ξεχωριστή ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων.