Λιάγκας για Πρωινό. «Σε δέκα μέρες θα έχουμε εικόνα…ωστόσο Φαίη αυτό που είδα ήταν κακό»

Google news logo Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!


Το ξέρω πώς πολλοί περιμένατε σήμερα απο μένα να ασκήσω κριτική για το προϊόν που είδαμε και δεν είναι άλλο απο το «Πρωϊνο».

Δεν θα το κάνω αναλυτικά. Θα το κάνω ωστόσο σε δέκα μέρες. Μετά απο δυο εβδομάδες θα φανούν πολλά. Και θα συμφωνήσω με τον Λιάγκα που βρέθηκε στο πλατό και παρακολούθησε το έργο απο πολύ κοντά.

Ωστόσο κάποια πράγματα φάνηκαν. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι η Φαίη ήταν αγχωμένη αν και καλοντυμένη. Και μάλιστα φάνηκε έντονα στο πρώτο «καλημέρα» με τους τηλεθεατές.

Εντάξει μετά από 6 χρόνια δίπλα στον Γιώργο είναι λίγο παράξενη η αίσθηση του solo. Χωρίς πολλά φρου φρου, χωρίς εντυπωσιακές εικόνες με σκηνικά που ανοίγουν. Με τζην και λευκό πουκάμισο καλωσόρισε τους τηλεθεατές σε ένα νέο πρωινό.

Μια εκπομπή που στην πρεμιέρα δεν έδειξε και πολλά. Το πανελ νέο. Με έναν μουγκό Θέμη Γεωργαντά, που κατ” επιλογή δεν είπε πολλά, με μια Γαστεράτου που δεν είχε τίποτα μα τίποτα να πει ενώ πεταγόταν κάνοντας αδιάφορα σχόλια, με μια Τζένη Μελιτά που η πρώτη της ατάκα ήταν «αχ δεν το πιστεύω πως είμαι εδώ» – και καλά έκανε αφού στο επόμενο πλάνο εξαφανίστηκε από το πανέλ χωρίς να πει κανείς το παραμικρό, με μια Σάσα που ήταν η πιο cool και άνετη και με έναν Κωνσταντινίδη που ήθελε διακαώς να δείξει πως έχει λόγο να είναι εκεί.

Ο Λιάγκας την είδε την εκπομπή απο τα παρασκήνια μαζί με τον Διευθυντή επικοινωνίας του Ομίλου Αντ1 Κώστα Τσολάκη και μαθαίνω πως δεν εντυπωσιάστηκε. Όσο για την ερώτηση του Τσουρού στη Φαίη «Πώς σου είπε ο Λιάγκας ότι θα σταματήσει το πρωινό» εκείνη απάντησε 3 λαλούν. Σα να την στρίμωξε ο συνεργάτης της και είπε κάτι άσχετα, όπως «Εεε… το συζητάμε χρόνια τώρα αυτό». Βέβαια επι της ουσίας δεν απάντησε ποτέ. Τα είπαμε άλλωστε και τα γράψαμε εδώ και μέρες. Φέτος προσωπικές ερωτήσεις κομμένες. Δεν κρίνω το αποτέλεσμα ούτε το περιεχόμενο της εκπομπής. Αυτά σε δέκα μέρες…

Τσουρέ το νού σου στα πουκάμισα… όταν ιδρώνεις φαίνεσαι…

nassosblog