Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Είναι δύσκολο για έναν δημοσιογράφο να γράφει για ένα τόσο στενάχωρο και συνάμα συγκλονιστικό γεγονός.
Δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος παρά το γεγονός ότι οι δάσκαλοι της δημοσιογραφίας έλεγαν στο παρελθόν πώς οφείλουμε να μεταφέρουμε ψυχρά τις ειδήσεις.
Βεβαίως τα χρόνια πέρασαν το διαδίκτυο και η άποψη μπήκαν όλο και περισσοτερο στο παιχνίδι της ενημέρωσης και πλεόν καλούμαι πέρα από τις πληροφορίες να καταθέτω την άποψή μου. Τις σκέψεις μου… ως πατέρας αλλά και ως άνθρωπος.
Το ξέρω ότι πολλοί εκεί έξω δεν γουστάρουν την δουλειά μου και είναι δικαίωμά τους. Υπάρχει ωστόσο και μια πολύ μεγάλη μερίδα κοινού που διψάει για πληροφορίες παραστάσεις αλλά και λεπτομέρειες για την υπόθεση του Παντελή.
Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση μου να συνεχίσω αυτό που κάνω. Όχι δεν είμαι «τυμβωρύχος», «κοράκι» ή άλλα χαριτωμένα που έχω ακούσει και διαβάσει κατά καιρούς. Από ποιους; Από αυτούς που λένε ότι δεν γουστάρουν αυτό που κάνω αλλά είναι οι πρώτοι που με διαβάζουν. Και μόνο γι΄αυτό τους ευχαριστώ.
Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιοι έχουν φτιάξει σελίδες για τον Παντελή στα social και χρησιμοποιούν την ανάγκη του κόσμου να μάθει για να ρίξουν γκόμενες ή αλλάζουν πλεύση και άποψη κάθε ένα μήνα.
Δεν με ενδιαφέρουν εκείνοι που έχουν φτάσει σε σημείο πίσω από τον τίτλο του διαχειριστή των σελίδων του Παντελή να στέλνουν μέχρι και ερωτικές εξομολογήσεις σε βίντεο σε νεαρές θαυμάστριες του Παντελή.
Δεν με ενδιαφέρουν εκείνοι που χρησιμοποιούν τις σελίδες και με ένα κομμάτι «σοκολάτα» στήνουν πάρτι με το όνομα του Παντελή και προτείνουν στον κόσμο να πάει.
Με ενδιαφέρει μόνο να μεταφέρω την αλήθεια μου. Αυτά που εγώ γνωρίζω. Σήμερα λοιπόν όλο το γήπεδο έκλαιγε… με το που ακούστηκε η πρώτη νότα. Ήταν συγκίνηση… ήταν αγανάκτηση, ήταν ένα τεράστιο γιατί από παιδιά από 14 ετών που κάπου εκεί δίπλα τους παρατηρούσαν οι γονείς τους μέχρι και μεγαλύτερους που νιώθουν ότι με την φυγή του Παντελή έφυγε και ένα κομμάτι της ψυχής τους.
Με την επιστροφή στο σπίτι ο Τριαντάφυλλος έδωσε το βραβείο στην μητέρα του και τον μικρό του αδερφό. Ο πατέρας του ο Σταύρος καθόταν στο σαλόνι σιωπηλός και κάποιες στιγμές μονολογούσε.
Η μάνα περήφανη και με κόκκινα μάτια από τα κλάματα, αισθάνθηκε μετά από πολύ καιρό, ότι το παιδί της ζει. Στις ψυχές των θαυμαστών του… στο βραβείο που δικαιωματικά για φέτος πήρε ο Παντέλος.
Και όλη αυτή η προίκα είναι μαγική. Παρά την απώλεια… παρά τον πόνο… παρά την οργή.
Κι αυτή η προίκα είναι ότι πολυτιμότερο κρατούν στα χέρια τους οι γονείς και τ΄αδέρφια του.
